hikayeler

	Sign In Sign-Up

Giris sayfasi
ben kimim
resimler
hikayeler
siirler2
siirler
SiiR3
sizin yazdiklariniz(defter)

hikayeler inSallah beGenirsiniz KARDESLER Erkek kardeSlerin ikiside babalarýndan kalma Ciftlikte CalýSýrlardý.Kardeslerden biri evliydi ve cok cocuðu vardý. Digeri ise bekardý. Her günün sonunda iki erkek kardes ürünlerini ve kârlarýný eþit olarak bölüsürlerdi. Günün birinde bekar kardes kendi kendine : * "Ürünümüzü ve kârýmýzý esit olarak bölüsmemiz hic de hakca degil" dedi, "Ben yalnýzým ve pek fazla gereksinimim yok." Böylelikle, her gece evinden cýkýp, bir cuval tahýlý gizlice erkek kardeþinin evindeki tahýl deposuna götürmeye baþladý. Bu arada evli olan kardes, kendi kendine : * "Ürünümüzü ve kârýmýzý esit olarak bölüsmemiz hiç de hakca deðil, üstelik ben evliyim, bir esim ve çocuklarým var ve yaslandýgým zaman onlar bana bakabilirler. Oysa kardesimin kimsesi yok, yaslandýgý zaman hic kimsesi yok bakacak" diyordu. Böylece evli olan kardeþ her gece evinden çýkýp,bir cuval tahýlý gizlice erkek kardeþinin tahýl deposuna götürmeye baþladý. Ýki erkek de yýllarca ne olup bittiðini bir türlü anlayamadýlar, çünkü her ikisininde deposundaki tahýlýn miktarý deðiþmiyordu. Sonra, bir gece iki kardes gizlice birbirlerinin deposuna tahýl tasýrken çarpýsýverdiler. O anda olan biteni anladýlar. cuvallarýný yere býrakýp birbirlerini kucakladýlar. Hayattaki en yüce mutluluk, sevildigimize inanmaktýr.
BENCÝL DEV Kocaman bir bahçesi olan bir Satoda oturan devin... BahCesinde çocuklarý oynatmazmýs bu dev... Kendisi gezmeli, oynamalýymýs çünkü... Ama nedense bencil devin bahçesine bir türlü bahar ve dolayýsýyla kuslar gelmezmis... Hep karakýs hüküm sürermis bahcede... Dev bu ise bir türlü akýl erdiremezmis... Bir sabah dev kus cývýltýlarýyla uyanmýþ, - Heyyyyyyy sonunda bahar geldi galiba.. demiþ kendi kendine.. Kalkýp pencereden dýþarý bakmýþ.. Bir de ne görsün cocuklar bahçeye girmiþ oynuyorlar... Bahçede her yer yesermis, cicekler acmýs, kuslar en güzel sarkýlarýný söylüyorlarmýþ... Ama bahcenin küçük bir yerinde ise hala kýs hüküm sürüyormus... Orada sadece bir cocuk ve bir agaç varmýs.. cocuk agacýn dalýna yetismeye calýsýyor ve tüm gayretleri bosa gidiyormus... Dev bahceye iner, onu gören bütün çocuklar kacarlar... Dev cocuga yaklasir ve onu kaldýrýp agaca cikartir... Birden bahçenin o küçük köþeside bahardan nasibini alýr... Diðer çocuklar bunu görünce tekrar geri döner ve oynamaya devam ederler... Dev yaptýðý yanlýþý anlar ve çocuklara her gün gelmelerini ister... Çocuklar bu habere çok sevinirler... Dev balyozunu alýp duvarlarý yýkmaya giriþir... Bir anda bütün duvarlarý tuzla buz eder... Ertesi gün çocuklar yine gelirler oynamaya... Dev onlara bakar ama o tek baþýna oynayan çocuðu bir türlü göremez aralarýnda... Dev bütün çocuklarý çok sevmiþtir ama o çocuða nedense daha büyük bir sevgi duymuþtur... Çocuklara o çocuðu sarar.. Çocuklar: - Onu daha önce hiç görmediklerini söylerler... Dev bir daha o çocuðu göremez... Ama içinde hep onu düþünür... Böylece yýllar ardý ardýna geçer... Dev ihtiyarlar... Artýk sakalý aklaþmýþ, beli bükülmüþtür, kocaman bastonu olmasa yürüyemeyecek hale gelmiþtir... Artýk bahçesinde de o çocuklar deðilde onlarýn çocuklarý ve torunlarý oynuyordur... Yine bir sabah dev kalkýp bahçeye bakar ve hayretler içinde kalýr... O yýllar önce gördüðü çocuk hiç deðiþmemiþ bir halde bahçe de yine ayný aðaca çýkmýþ oturuyor... Dev hemen bahçeye koþar... ve - Sensin deðilmi? ama hiç deðiþmemiþsin...! Çocuk dev'e... - Senin için geldim...! O gün sen bana bahçende oynamama izin vermiþtin... Bugün ise ben seni bahçeme davet ediyorum... Elini uzat demiþ... Dev huzur içinde uzatmýþ elini... Öðlene doðru oynamaya gelen çocuklar bahçenin o köþesinde devi yatar bir vaziyette görmüþler üzerinde dünyanýn bütün renklerinde çiçeklerle örtülmüþ olarak... Dev yüzünde gülümsemeyle ebediyete göçmüþ...!			SAKLI ASK GÝZLÝ AÞK...! Sonbaharýn baþlarýydý. Aðaçlar yapraklarýný beþer onar dökmeye baþlamýþtý bile. Dýþarda rüzgar uðulduyordu. Genç kadýn yattýðý yerden yavaþça doðruldu. Yorgun ve bitkin bir þekilde etrafýna baktý. Bugün de yaþýyordu. Doktorlar ona birkaç hafta ömür biçmiþlerdi çünkü. Oysa ki daha evleneli birkaç ay olmuþtu. Hayata mutlulukla ve sevgiyle baðlýydý ve gözlerinde her zaman bir ýþýltý vardý. Þimdi ise onun için yarýn yoktu belki de. O yarýný bugünden yaþýyordu. Ama iþin ilginç tarafý hiçbir zaman Allah’ým neden ben dememiþ ve düþünmemiþti bile. Sadece her zaman yaptýðý gibi o yine donuk gözlerle bahçedeki kavak aðacýna baka koyuldu ve kendi kendine “her dökülen yaprakla beraber benimde ömrümden bir gün eksiliyor; bu aðaç tüm yapraklarýný döktüðü anda bende yok olacaðým”diye sesli bir þekilde düþündü. Böyle derin daldýðý bir vakit kapýsý çalýnda. Kapýnýn sesini duymamýþtý bile. Elinde çiçekle bir delikanlý girdi içeri. Gelen yýllarýndan sýnýf arkadaþý Tungaydý. - Merhaba dedi Tunga Ýrkildi birden genç kadýn. Neden sonra anýmsadý arkadaþýný dudaðýnda hafiften bir tebessüm ve titrek bir sesle “merhaba” diyebildi sadece. Tunga lise yýllarýnda aþýk olduðu ve bir türlü kendisine bunu söyleyemediði genç kadýný yorgun ve bitkin bir halde görünce gözleri bir an doldu aðlamamak için dudaðýný ýsýrýyordu. O unutamadýðý ve yerine hiç kimseyi koyamadýðý kalbinde yaþattýðý sevgilinin sayýlý günleri olduðu fikri geldi aklýna. Getirdiði kýrmýzý gülleri baþ ucuna koydu. Eski günlerden konuþtular. Okul yýllarýndan. Eski arkadaþlardan, Hocalardan, Çektikleri kopyalardan, Okulu nasýl kýrdýklarýndan felan. Bir an ikisi de sustu ve ikisinin de bakýþlarý bahçedeki kavak aðacýndaydý. Öylece dalýp gittiler oraya. Veda vakti gelmiþti. Tunga elleriyle sýmsýký sardý kadýnýn ellerini ve içten bir öpücük kondurdu alnýna. Sevgiyle kal dedi ayrýlýrken. Yine gel demek istedi içinden diyemedi genç kadýn biliyordu çünkü yarýn belki olmayacaktý. Ve ardý ardýna geçmeye baþladý. Her geçen gün kavak aðacýndan yapraklar götürüyordu. Onunla beraber kadýnda yavaþ yavaþ eriyordu. Evet tek yaprak kalmýþtý aðaçta. “Son günüm herhalde” dedi kadýn. “Bu yaprakla beraber bende düþeceðim hayattan” diye geçirdi içinden. Kafasýný yastýða vurdu. Ertesi gün kalktýðýnda yine aðacýna bakmak için doðruldu umutsuzca ama yerindeydi yaprak. Daha ertesi gün yine orada ve ertesi gün. Kadýnýn yüreðine tekrar yaþama umudu doðmaya baþladý bununla ve her geçen gün yavaþ yavaþ iyileþmeye baþlamýþtý. Doktorlar bile bir mucize diyorlardý bu ani iyileþmeye. Taburcu olma zamaný geldi. Artýk son derece saðlýklýydý eski günlerdeki gibi gözleri umut dolu parlýyordu. Bahçeye çýktý ve kendisini tekrar hayata baðlayan aðaca ve o tek yapraða baktý. Tuhaf geldi yaprak ona, hasta bakýcýdan yapraða bir bakmasýný rica etti. “Tabii ki” dedi bakýcý. Aðaç bir merdivenle çýkýp yapraðý eliyle yokladý bakýcý. “Bu” dedi gülümseyerek. “Bu yapma bir yaprak sahici deðil, sadece yapýþtýrýlmýþ buraya” kadýn titredi bir an, nasýl olur dedi biraz düþündü sonra kendi kendine tamam dercesine gülümsedi aðzýndan sadece bir kelime çýktý. “O” .
deprem Adam yýllarca hiç durmadan çalýþmýþ... ordan burdan keserek, bir yazlýk sahibi olabilmiþ nihayet. Bunca ömür, bunca emek. Artýk hiç deðilse yaz aylarýnda keyifle dinlenecek bir yerleri olur ailenin..Tam herþey bitmiþ, eve yerleþmiþler ki adam beyin kanamasý geçirmiþ. Hemen Ýstanbul'a hastaneye yoðun bakýma... Tabii bütün aile de baþ ucunda.. Sol tarafýna felç inmiþ adamýn...Aile isyanda.. "Hiç olmazsa bir ay, bir hafta keyfince bir tatil yapsaydý da, bu inme ondan sonra inseydi" diye kahretmiþler...Bu inme tüm aileyi Ýstanbul'a taþýmýþken, deprem Körfez'i yerle bir etmiþ... Yalova'da bir bina fena halde çökmüþ.. Ve o binanýn içinden 198 kiþinin ölüsünü çýkarmýþlar...Adam beyin kanamasý geçirmese, bütün aile o gece o evde olacakmýþ. Ertesi sabahda enkaz altýnda... EEEEEEE Ýþte hayat oyununda bir baþrol oyuncusu...! MESAJ Annesi.. Bir de kendisi.. O kadardý bütün hayati..Bir gün fena halde sýkýldý, dayanamadý, attý kendini sokaða.. Bir yýðýn vitrinin önünden geçti.. Tam bir CD satan dükkani da geride býrakmýþtý ki, bir an durdu. Geri Döndü, kapidan içeri, gözüne hayal meyal takilan genç kiza bir daha bakti. Kendi yaslarinda harika bir genç kizdi tezgahtar.. Hani ilk bakista ask derler ya, öyle takilip kalmisti iste.. Içeri girdi.. Kiz gülümseyerek kostu ona.. "Size nasil yardim edebilirim" diye.. Nasil bir gülümsemeydi o.. Hemen oracikta sarilip öpmek istedi kýzý.. Kekeledi, geveledi, sonra "Evet" diyebildi.. Rastgele bir plagi isaret ederek.. "Evet.. Su CD'yi bana sarar misiniz?.." Kýz CD'yi aldý, içeri gitti. Az sonra paket edilmiþ geri geldi. Aldý paketi, çýktý dükkandan, evine döndü, açmadan dolabýna attý.. Ertesi sabah gene gitti ayni dükkana.. Gene bir CD gösterdi kiza, sardirdi, aldi eve getirdi, atti paketi dolaba, gene açmadan.. Günler hep alýnýp sardýrýlan CD'lerle geçti.. Kýza açýlmaya bir türlü cesaret edemiyordu. Annesine açýldý sonunda.. Annesi "Git konuþ oðlum, ne var bunda" dedi.. Ertesi sabah bütün cesaretini topladý. Erkenden dükkana gitti. Bir CD seçti. Kiz gülerek aldý plaðý. Arkaya gitti, paketlemeye. Kiz içerdeyken bir kagida "Sizinle bir gece çikabilir miyiz" diye yazdi, altina telefon numarasini ekledi, notu kasanin yanina koydu gizlice.. Sonra paketini alip kaçti Gene dükkandan.. Iki gün sonra evin telefonu çaldi.. Anne açti telefonu.. CD Dükkanindaki tezgahtar kizdi arayan.. Delikanliyi istedi.. Notunu yeni bulmustu da.. Anne agliyordu.. "Duymadiniz mi" dedi.. "Dün kaybettik oglumu.." Cenazeden birkaç gün sonra, anne oðlunun odasýna girebildi sonunda... Ortaliga çeki düzen vermeliydi. Dolabi açti.. Oraya atilmis bir yýðýn açýlmamýþ paket gördü..Paketleri aldý, oðlunun yataðýna oturdu ve bir tanesini açtý.. Içinde bir CD vardý, bir de minik not.. "Merhaba.. Sizi öyle tatlý buldum ki.. Daha yakýndan tanýmak istiyorum.. Bir aksam birlikte çýkalim mi.. Sevgiler.. Aslý!." Anne bir paketi daha açtý.. Onda da bir CD ve bir not vardý.. "Siz gerçekten çok tatlý birisiniz, hadi beni bu gece davet edin, artýk.. Sevgiler.. aSLI!.."			ANNE BABA NEDEN Anneciðim, güller neden kýrmýzýdýr? Anneciðim, otlar yeþilken, gökyüzü neden mavidir? Örümcek neden kendine bir ev deðil de, að yapar? Babacýðým,neden alet kutunla oynamama izin vermiyorsun? Öðretmenim, neden okumak zorundayým? Anneciðim, neden okulumu bitirmek zorundayým? Babacýðým, neden büyümek zorundayým? Anneciðim, babacýðým, neden sizden ayrýlmak zorundayým? Anneciðim, neden bana daha sýk yazmýyorsun? Babacýðým, neden eski arkadaþlarýmý özlüyorum? babacýðým, neden beni bu kadar çok seviyorsun? babacaðým, neden beni bu kadar çok þýmartýyorsun? Senin minik kýzýn büyüyor artýk. Anneciðim, neden beni görmeye gelmiyorsun? Anneciðim, yeni arkadaþlar edinmek neden zordur? Babacýðým, neden evimizi özlüyorum? Babacýðým, neden o gözlerimin içine bakýnca, kalbim çarpmaya baylýyor? Anneciðim, neden onun sesini duyunca dizlerim titriyor? anneciðim, neden "aþýk" olmak bu kadar zor? Babacaðým, neden sana "Babiþ" deyince sinirleniyorsun? Anneciðim, neden bebeðimin minik parmaklarý, parmaklarýma sýký sýký yapýþýyor? Anneciðim, bebekler neden büyürler? Anneciðim, neden bana da bir gün "Büyükanne" diyecekler? Anneciðim, Babacýðým, neden beni terkettiniz? Sizi çok ama çookk özlüyorum ! Neden gençliðim bu kadar çabuk geçti? Neden gülümsediðimde yüzümde çizgiler var? Neden saçlarým bembeyaz oldu? Neden bir çiçek koparmak için eðildiðimde artýk dizlerim titriyor? Tanrým, Güller neden kýrmýzýdýr?
			EKRANDAKÝ Ekranýn arkasýndakine... Kimsin sen? Kelimelerini gördüðüm, cümlelerinden vurgularýný tahmin etmeye çalýþtýðým, orda olup yazdýklarýmý okuduðuna, beni anladýðýna, anlaþtýðýmýza inandýðým sen... Varsýn di mi? Ordasýn? Konuþurken suratýn nasýldýr, ellerini oynatýr mýsýn konuþurken? Ya mimiklerin? Konuþurken bakamadýðým gözlerinin rengi ne? Sen de merak ediyor musun beni, yüzümün konuþurken ki halini...konuþurken gözlerine bakarým karþýmdakinin, saðýr deðilim ama dudak okumayý severim ben... Bilebilir misin tüm bunlarý?...Sanmýyorum. Peki nedir ikimizi bu denli yakýnlaþtýran... görmediðimde özlettiren seni? Saatlerce yazýþtýðým, gülmekten sandalyeden düþeceðimi hissettiðim, hayatýmýn en gizli yerlerini paylaþtýðým sen kimsin? Nedir seni bu denli özel kýlan hayatýmda... nedir sonuna kadar sana içimi açmama sebep... Kelimelerce herkes güzel galiba... kelimeler zýrh gibi, kelimeler sýðýnak... daha kolay ifade edebiliyoruz kendimizi... yüzleri görmeyince daha bir yakýn, daha mý insan oluyoruz yoksa? Kelimeler zýrhýmýzý mý yok ediyor... Hayali dostum kabul ettiðim sana kelimelerle ulaþýrken daha mý açýk oluyorum, ya da kavga esnasýnda kelimeler daha mý bir aslan kesilmeme neden oluyor? Burada olmaman ne de çok soru sormama neden oluyor kendime... kimsin sen? Kafamdaki gibi misin? Saçlarýnla oynar mýsýn konuþurken? Dokunur musun konuþtuðun kiþiye? Nedir sana bu denli güvenmeme sebep? Nereden biliyorum seni... neden tanýyor gibiyim seni kelimelerin yeterli mi seni hayatýma sokmama... özlememe... seni orda gördüðümde sevinmeme? Gideceðinde, gitme dedirten, dur daha konuþacaklarýmýz var dedirten ne bana? Gittiðinde ekranda kalakalmamý saðlayan ne? Neden tüm bu sorular, nedir beni buraya getiren? Çok mu cevap arýyorum, kabullensem buranýn sanallýðýný, gerçek yaþantýma geçirmesem, gerçeklikten sanallýða geçmede görsem seni sadece, gerçek anlara sokmasam seni düþüncelerce... olmuyor, yapamýyorum... nasýl silebilirim ki seni? Saatlerimi paylaþtýðým sen... sevincimi paylaþmak için sabýrsýzlandýðým, üzüntümü paylaþmak istediðim... beni güldürmenden nasýl vazgeçebilirim? Bu kadar da toz pembe mi bu dünya?.. .olmadýðýný sen de biliyorsun... ben de... sinirden az mý çýldýrmadýk, ekraný yumruklamak hiç mi geçmedi içimizden?... ... ya aþk... dedim ya kelimelerce herkes güzel, kelimelerce herkese aþýk olunabilir... öyle ya da böyle, gerçek ya da sanal, kelimeler veya sözcükler... önemli olan insanlarýn buluþmasý deðil mi? Sen Kendi ELLERÝNDEN TUT.. Kendine Benim için BÝR GÜL VER:) .